در روند انقلاب اسلامی مردم به عدم کارآمدی مدل های موجود در جامعه برای محقق شدن ارزش های الهی و انسانی یقین داشته و درک کارآمدی حضور دین در جامعه را به صورت «ایمانی و اجمالی» پیدا کرده بودند. 
اما اگر تنها به همین دعا خواندن ها و گریه کردن ها بسنده کنیم شاید بتوان گفت این تحلیل از منتظر نوعی دعوت به انتظار منفی است. که منتظرین را با وعده های امروز و فردایی در دراز مدت دچار کسالت می کنیم.
تنها در این صورت خواهیم توانست درباره ادامه راه شهدا صحبت کنیم؛ والا راه شهدا را تنها در چاپ و نشر خاطرات وتصاویر آنها و گاه در همایش ها و ... خلاصه کرده ایم.
پس اگر بخواهید درباره چگونگی ادامه راه شهدا بحث نمائیم. ابتدائا لازم است شرایط حاکم جهانی آن را مورد مطالعه قرار دهیم.
خیلى باید مراقب باشیم: مراقب حرف زدن، مراقب موضعگیرى کردن، مراقب گفتنها، مراقب نگفتنها. یک چیزهائى را باید گفت؛ اگر نگفتیم، به آن وظیفه عمل نکردهایم. یک چیزهائى را باید بر زبان نیاورد، باید نگفت؛ اگر گفتیم، برخلاف وظیفه عمل کردهایم.
نخبگان سر جلسهى امتحانند؛ امتحان عظیمى است. در این امتحان، مردود شدن، رفوزه شدن، فقط این نیست که ما یک سال عقب بیفتیم؛ سقوط است.
به زبان عامیانه و عرفی، سرمایه داری یعنی شکل گرفتن قله های ثروت در جامعه و ارتزاق طبقه های پائیینی جامعه از کوهپایه های آن.
در نظام سرمایه داری، سرمایه مبنای همه چیز قرار می گیرد.
با تغییر الگوهای مدیریتی در انقلاب بر مبنای اسلام ، آنهم نه در همه ابعاد بلکه تنها در بخشی از بُعد سیاست(نظام ولایت فقیه)، جوامع غربی برای مدیریت خود احساس خطر نمودند.
